Πριν 15 χρόνια, λίγο μετά την ίδρυση του καταφυγίου μας έφεραν τον καφετούλη..

Ήταν ήδη δύο ετών τότε αλλά φαινόταν να μην έχει περάσει χρόνο με ανθρώπους.. Απλησίαστος και επιφυλακτικός, ήθελε να βρίσκεται μακριά μας..

Έζησε χωρίς να βρίσκεται σε κλουβί με παρέα του τα άλλα ζώα, ήσυχος και διακριτικός.. Τόσο διακριτικός που ούτε όνομα δεν απέκτησε, ήταν ο καφετούλης μας και αργότερα έγινε ο “παππούς”..

Τον φροντίζαμε όσο μπορούσαμε και μας άφηνε, και με τα χρόνια έμαθε να μας πλησιάζει τόσο ώστε να κουρευτεί λίγο ή να περιποιηθούμε τυχόν τραύματα του..

Τα τελευταία χρόνια ήταν πλέον πολύ μεγάλος και περπατούσε με δυσκολία. Έπαιρνε πολλές λιχουδιές και κοιμόταν με τις ώρες..

Χθες αποφάσισε να ξεκουραστεί και τον βρήκαμε στο ίδιο σημείο που συνήθιζε να κοιμάται. Έφυγε ήσυχα όπως και έζησε..

Θέλουμε να ελπίζουμε πως δεν τον πιέσαμε ποτέ και πως κατάλαβε πόσο πολύ τον αγαπούσαμε καθώς ήταν ένα από τα ζώα που έζησε πολλά χρόνια παρέα μας.

Καλό σου ταξίδι καφετούλη!

Θα μας λείψεις