Η φοβική σκυλίτσα που γεννούσε κάθε χρόνο, που της πετούσαν τα μώρα της, που κρυβόταν πάντα σε θάμνους, που δεν πλησίαζε ποτέ σε άνθρωπο, που αρκετοί ήταν αυτοί που υπόσχονταν βοήθεια και ποτέ δεν έδωσαν…….. έζησε 15 χρόνια περίπου στο δρόμο, κυνηγημένη … εκπαιδευμένη να αποφεύγει το δηλητηριασμένο φαγητό, γι αυτό και κατάφερε να επιβιώσει μέχρι …….. σήμερα.
Tο τελευταίο διάστημα είχε σχεδόν παραλύσει και με δυσκολία περπατούσε …. χθες την πήραμε στο καταφύγιο, ανήμπορη να κινηθεί…
H Αμαλία που δε δεχόταν χάδι, μας άφησε να της κόψουμε τις τζίβες, να βγάλουμε τα αγκάθια από το κορμάκι της, να της καθαρίσουμε τα σχεδόν τυφλά ματάκια της, να την πάρουμε αγκαλιά….
Έφυγε σήμερα στον ύπνο της, ήσυχη …..

 

Tα παρακάτω λόγια ανήκουν σε ένα νέο παιδί που μεγάλωσε με την Αμαλία……
<Για εμένα η Αμαλία δεν ήταν ένα απλό σκυλί .. ήταν κάτι περισσότερο . Η αγάπη που έχω εισπράξει από εκείνη, δεν μου την προσέφεραν ούτε οι ίδιοι μου οι συγγενείς . Ήταν το στήριγμά μου όλα αυτά τα χρόνια και ένας λόγος για να ζω , να περιμένω με χαρά την επόμενη ημέρα , τη στιγμή που θα την ξαναέβλεπα . Η ίδια έδινε χρώμα στην καθημερινότητα μου και με έκανε να ξεχνώ όσα προβλήματα και αν αντιμετώπιζα … Είδα τη ζωή μέσα από τα μάτια της. Η ίδια μου έμαθε τι θα πει πραγματική αγάπη, ευγνωμοσύνη. Μου έμαθε να μην τα παρατάω ποτέ και να αντιμετωπίζω κάθε δυσκολία όσο μεγάλη και να ήταν… Όλα αυτά τα χρόνια ήταν μια όμορφη περιπέτεια για εμένα .. ένας κόσμος που τα προβλήματα δεν είχαν θέση..
Η απουσία της θα είναι αισθητή καθημερινά … κάθε δρόμος είναι και μία ανάμνηση από εκείνη>
Γιώργος Λ.